4 mei is de Internationale Dag van de Brandweer. Op deze pagina vertellen 15 brandweercollega's hoe zij het voorbije jaar beleefden. Wat blijft er voor hen plakken? Hun verhalen tonen hoe de brandweer een crisis aanpakt: samen. Daar gaat het vandaag over. Laat je inspireren door deze verhalen en hou vol. Het komt goed. Let's stick together.

Laat je inspireren door de verhalen van onze brandweercollega's.

"Hou vol, het komt allemaal weer goed! "

Luitenant Johan De Greef – Beroepsbrandweerman – Hulpverleningszone Oost

"Vroeger was er altijd een gezellige drukte in de kantine bij de ochtendwissel tussen de opkomende en de afgaande ploeg. Dat ging steeds gepaard met een stevige handdruk. Die handdruk betekende: ‘Dag collega, blij je te zien, goede wacht, hou het veilig.’ Het lijkt zo lang geleden. Want die handdruk was het eerste dat wegviel. Daarna kwamen de mondmaskers, apart verzamelen ’s ochtends, beperkingen in de kantine … Ik hoop dat we snel terug kunnen gaan naar de stevige handdruk. Want dat moment betekent best veel voor ons."

Hanne Vandersmissen - Rekruut beroepspompier - Brandweer Zone Antwerpen

"Ik startte begin dit jaar met de brandweeropleiding, maar ik heb de andere rekruten nog niet echt leren kennen. We oefenen en krijgen les op afstand, letterlijk. Alleen als we tijdens een oefenscenario volledig ingepakt zijn met beschermingsmateriaal, kunnen we eens in elkaars buurt komen. Dat is eigenlijk een heel fijn gevoel, al klinkt dat misschien wat vreemd! Ik ben helemaal nieuw in de brandweerwereld, dus ik kijk er enorm naar uit om al die gezichten te zien zonder mondmasker. Glimlachen, die wil ik zien! En ik hoop dat we in de toekomst bewuster zullen genieten van vrienden, familie en collega's. Dat neem ik me alvast voor."

Eric Creyns - Vrijwillig brandweerman en ambulancier - Brandweerzone Oost-Limburg

"Toegegeven, ik was er in het begin niet gerust op. Als ambulancier was ik overdonderd door die onzichtbare vijand, want we stonden mee aan het front. De strikte procedures en beschermingsmaatregelen zijn een grote belasting, maar ze geven me tot op de dag van vandaag veel vertrouwen. En wat mij opvalt: we letten extra goed op, we zorgen echt voor elkaar. Zo brengt deze pandemie toch iets goeds teweeg. Maar ik mis het wel hoor, het sociale leven op de kazerne. Deze week zeiden we nog lachend dat we een terrasje moeten installeren aan de kazerne. We gaan dat niet doen hé, maar het toont wel aan dat een kazerne voor ons veel meer is dan een stelplaats. Brandweermensen zijn in de eerste plaats mensen die elkaar graag zien."

Marijke De Bont - Dispatcher - Brandweerzone Vlaams-Brabant West

"Tijdens de pandemie is mijn grootmoeder overleden. Ik heb toen zelf de ziekenwagen gedispatcht naar haar huis. Dat was onwezenlijk. Mijn familie kon geen afscheid nemen in het ziekenhuis, de dienst was in intieme kring en niemand mocht iemand anders vastnemen om troost te bieden. Velen zullen dit helaas herkennen, maar het is eigenlijk onmenselijk. In onze dispatching zagen wij elke golf van besmettingen aankomen door de ambulances die wij uitsturen. Daar hoort altijd wat angst bij. De angst om uiteindelijk zelf besmet te worden, of een collega bij de brandweer of ambulancedienst. Zij staan echt in de vuurlinie. Respect. Maar er is geen keuze. We moeten volhouden, want dat zit in ons DNA. We doen het voor de burger en blijven alles geven, no matter what!"

Ousmane Diop - Vrijwillige brandweerman - Brandweerzone Centrum

"Begin dit jaar raakte mijn vrouw besmet met corona. Ze leefde tien dagen helemaal apart in ons huis, terwijl ik de flesjes ontsmettingsmiddel erdoor joeg. Toch raakte eerst mijn zoon en daarna mijn dochter besmet. Ik bleef vreemd genoeg gespaard: zeven coronatesten, allemaal negatief. Uiteindelijk zat ons gezin een maand lang in quarantaine. Ik zie mijn gezin ontzettend graag, maar dat was toch een beproeving, zeker met pubers! In die periode studeerde ik ook voor een examen om sergeant te worden, maar door mijn quarantaine miste ik het examen. De brandweerschool heeft toen alles op alles gezet om mij een herkansing te geven voor de praktijk en de theorie. Dat was eigenlijk niet voorzien, maar ze deden het lukken. We doen het allemaal lukken."

Raymond Truyens - Beroepsambulancier - Hulpverleningszone Waasland

"Ik ben dankbaar dat ik hier nog steeds rondloop, want ik ben door het oog van de naald gekropen. In maart vorig jaar werd ik getroffen door het virus. Zo hard dat ik drie weken in een coma lag. Toen ik bijkwam, werd ik overrompeld door steunberichten. Ik hoorde dat de collega's lichtjes voor mij lieten branden over de hele zone. Toen ik het ziekenhuis mocht verlaten, vormden ze een erehaag. Na weken isolatie doet zoiets deugd. En dan besef je dat die mensen meer zijn dan collega's. Ze gaven mij de energie om aan mijn revalidatie te beginnen. Laat corona de lijm tussen jezelf en je omgeving niet lossen. We hebben elkaars steun meer dan ooit nodig. Maar doe het veilig en op afstand."

Mirella Strubbe - Deskundige personeelszaken - Hulpverleningszone Oost

"Plots vergaderden we digitaal en zetten we webinars op poten alsof het niets was. Ik heb zo heel wat mensen op een andere manier leren kennen. Al mis ik de werkvloer natuurlijk wel, de collega's, de koffie, de babbels. En thuiswerk is toch ook vaak een moeilijke puzzel. De coronacrisis heeft ons allemaal gedwongen om anders te werken. Dat moest wel, want de mensen rekenen erop dat de brandweer blijft draaien. Ik zie veel doorzettingsvermogen rondom mij. Wat er blijft plakken? Simpel, de trots dat ik deel mag uitmaken van zo’n team."

Xavier Jamart - Instructeur - Brandweer Brussel

"De pandemie heeft ons dagelijks en professioneel leven volledig overhoop gegooid. Ik vind het mooi hoe wij ons als brandweerdienst hebben aangepast aan die nieuwe situatie. We zijn gewoon blijven draaien. Dat lijkt normaal, maar makkelijk was het zeker niet. Het fysieke contact was er dan misschien veel minder, maar de teamspirit zat wel echt goed. Dat is belangrijk. Wij komen tussen op momenten dat onze medemensen heel diep zitten. Een brand, een ongeval, vaak is het een van de slechtste dagen uit iemands leven. Dat beseffen we bij de brandweer. Het is niet zomaar werk, het gaat om levens. Als ik dan iemand kan helpen en een verschil maak voor die persoon, dan is dat het beste gevoel ter wereld."

Carlo De Prins - Vrijwillige ambulancier - Hulpverleningszone Zuid-West Limburg

"Ik onthoud: als het moet, kan alles. Toen het Trudo-ziekenhuis in Sint-Truiden vorig jaar alle ambulancepersoneel nodig had om coronapatiënten op te vangen, vroeg men onze post om hun ziekenwagendienst over te nemen. Ik coördineerde dat. Eerst was er quasi niks, geen materiaal en geen procedures. Daarna merkten we dat de hygiëneprocedures niet zo evident waren, zoals beschermingsmateriaal aandoen of ziekenwagens ontsmetten. Maar we rolden erin en het werden automatismen. Als team werk je tijdens zo'n crisis veel intenser samen. Je moet wel, want je hebt mekaar nodig. Als er iemand uit het team de procedure niet goed volgt, beïnvloedt dat mogelijk iemand anders. Deze gezondheidscrisis bewijst voor mij dat gezondheidswerkers ontzettend belangrijk zijn in onze samenleving. Help hen en laat je vaccineren!"

Greet Verhaeghe - Preventieadviseur - Brandweerzone Centrum

"Eerlijk, dit was het drukste jaar uit mijn carrière. Sinds maart vorig jaar voel ik me als een soort crisismanager. Er is een constante stroom van aanbevelingen, regels en procedures om te verwerken. De bedoeling is om het zo moeilijk mogelijk te maken voor het virus. Maar het vraagt veel van onze mensen. En los van de praktische kant is er ook een grote mentale impact. Mensen zijn emotionele wezens. Luisteren, ondersteunen en geruststellen, dat is ook een groot deel van mijn werk geworden. Ik ben zelf ook al op mijn grenzen gebotst, maar dankzij de hulp van mijn collega’s en mijn gezin moest ik niet pleuje. Het helpt dat we bij de brandweer een cultuur hebben van direct te zijn, maar ook menselijk en warm. Daar hou ik van. Dat blijft zeker aan mij plakken."

Wout Quirynen - ICT'er - Brandweer Zone Antwerpen

"Vanuit mijn bril als ICT’er was het onvoorstelbaar om te zien wat er tijdens de eerste golf in 2020 gebeurde. De digitale sprong die we toen op een paar weken maakten bij de brandweer zou normaal jaren duren. Mensen moesten mee. Het kon gewoon niet anders. De eerste maanden waren zwaar, maar nu zitten we een pak vooruit op digitaal vlak. Voorzichtig zeggen we al eens tegen elkaar dat we de coronacrisis dankbaar mogen zijn daarvoor. De brandweer van de toekomst werkt niet in hokjes, maar werkt samen. De pandemie heeft ons duidelijk in die richting gedwongen."

Michel Roggen - Logistiek medewerker - Hulpverleningszone Zuid-West Limburg

"Ik ben tijdens de eerste golf ziek geworden door corona. Hoe en waar? Geen idee, maar het was ernstig. Ik lag 10 weken in het ziekenhuis. Koppig als ik was, liep ik de eerste dag thuis alweer de trap op. Dat mocht eigenlijk niet en het kostte enorm veel moeite, maar ik wilde niet opgeven. Ik maakte me zorgen dat ik geen operationele brandweerman meer zou kunnen zijn. Welk effect zou dat virus hebben op mijn longen en mijn longinhoud? Want ik voelde dat het niet meer ging zoals vroeger. Mijn oversten hebben me toen de kans gegeven om als bode te werken in de zone Zuid-West Limburg. Daar ben ik dankbaar voor. Ik doe het ook graag. Het grappige is dat ik op die tijdens die 6 maanden als logistiek medewerker meer mensen heb leren kennen in de zone dan al die jaren ervoor op mijn eigen post. De steun die ik van de collega's kreeg tijdens dit heftige jaar, dat zal me bijblijven."

Melissa Michiels - Vrijwillige brandweervrouw - Brandweerzone Rivierenland

"Begin dit jaar kregen we een oproep voor het openen van een deur. De persoon binnen was in nood, was de oproep. Ter plaatse was de man helaas overleden en konden we niet meer helpen. In het huis zat ook nog een jonge Duitse herder. Het brak mijn hart als dierenvriend. In overleg met de familie heb ik de hond dan geadopteerd. Wat je als brandweerman of -vrouw te zien krijgt, kan ontzettend hard zijn. Ik onthoud van deze periode vooral dat we altijd en overal het beste proberen te maken van een slechte situatie. Dat is wie we zijn, want werk en privé lopen naadloos over in elkaar, zeker voor vrijwilligers."

Pieter Demeulemeester - Brandweerman - Brandweer Westhoek

"Aan het begin van de coronacrisis was het spontane helemaal verdwenen uit de samenleving. Dat voelde je zowel op straat als op de werkvloer. Maar een mens is weerbaar en past zich aan. Er is nu iets meer mogelijk en je ziet de mensen meteen heropleven. Als hulpverleners zetten we ons volledig in voor onze medemens. Maar soms vergeten we onszelf en onze collega's. Niet iedereen onder ons gaat even makkelijk door deze periode. Mijn boodschap: zorg voor jezelf en je collega's. De spontaniteit komt terug. Hou vol, we zijn op de goede weg."

Stoffel Maes - Dispatcher - Hulpverleningszone Taxandria

"Velen vergeten dat hulpverleners ook een gezin hebben. Bij mij blijven dus niet de maatregelen op het werk hangen of de extra's die we moesten leveren. Wat echt aan mij blijft plakken, is hoe we als gezin aan elkaar bleven hangen. Doordat mijn vrouw zonder werk viel, waren de financiële mogelijkheden beperkter. Maar ze volgde een online opleiding om een andere wending in haar en ons leven te creëren. We moesten creatief zijn. Niet met vakantie? Dan zetten we een tent in onze tuin met een animatieteam (lees: wijzelf). Wandelen met opdrachten, een kamp bouwen in huis, winkelen voor mensen die het zelf niet konden, schooltje spelen ... en vooral uitkijken naar de periode na corona."

Een initiatief van